1. Başkasına muhtâç olmayan.
Allahü teâlâ bütün varlıklardan müstağnîdir. Bütün canlılar îmân etse, itâat etse, O’na hiçbir faydası olmaz. Bütün âlem kâfir (inançsız) olsa, azgın taşkın olsa, karşı gelse O’na hiçbir zarar vermez. (Mevlânâ Hâlid-i Bağdâdî)
2.Sâhib olduğu şeyle kanâat edip, insanlardan bir şey beklemiyen. İhtiyâcını başkalarına söylemiyen.
Ebû Hâzim’e; “Malın nedir?” diye sordular. O da; “İki şeydir; biri Allahü teâlâdan râzı olmak, diğeri de insanlardan müstağnî olmaktır” buyurdu. “Öyle ise fakirsin” denilince;
“Yerler, gök ve bunların arasındaki şeyler Allahü teâlânın iken ve ben de O’nun muhlis
(ihlâslı) kulu iken nasıl fakir olurum” buyurdu. (Mâverdî)
