Allahü teâlânın insanları imtihan etmek, denemek için verdiği maddî ve mânevî üzüntü, sıkıntı, musîbet, âfet.
Kulumu bir belâ ile ibtilâ (imtihân) ettiğim vakit sabreder ve ziyâretçilerine beni şikâyette bulunmazsa, ona etinden iyi et, kanından iyi kan veririm. İyileştiği vakit günahsız olarak iyileşir. Onu öldürürsem rahmetime yâni Cennet’ime gider. (Hadîs-i kudsî-Muvattâ) Şüphe edilen altını, ateşle muâyene ettikleri gibi, Allahü teâlâ insanları, dertle, belâ ile imtihan eder. Bâzısı belâ ateşinden hâlis olarak çıkar. Bâzısı da bozuk olarak çıkar.
(Hadîs-i şerîf-Kimyâ-ı Seâdet)
Mü’mine; dert, belâ, üzüntü, hastalık, eziyet gibi sıkıntı verici şeylerden biri gelirse,
Allahü teâlâ bunu günâhlarına keffâret (bedel) eyler. (Hadîs-i şerîf-Müslim)
Peygamberler (aleyhimüsselâm) hep dert ve belâ içinde yaşadı. Hattâ “Belâlar, mihnetler
(sıkıntılar) en çok peygamberlere, sonra evliyâya, sonra bunlara benziyenlere gelir” buyruldu.
(Ahmed Fârûkî)
Dert ve belâ gelince Allahü teâlâya sığınmalı, âfiyet vermesi, kurtarması için duâ etmeli, yalvarmalıdır. Allahü teâlâ duâ edenleri, sıhhat, selâmet ve âfiyet istiyenleri sever. (Ahmed
Fârûkî)
Birinize dert ve belâ gelince Yûnus Peygamberin duâsını okusun. Allahü teâlâ onu muhakkak kurtarır. Duâ şudur: “Lâ ilâhe illâ ente sübhâneke innî küntü minezzâlimîn.”
(Senâullah Dehlevî)
Bir kimse sıkıntı ve belâya uğrarsa; “Lâ havle velâ kuvvete illâ billâhil-aliyyil’azîm” desin.
(Ca’fer-i Sâdık)
Kazâ gelmez Hak yazmasa
Belâ gelmez Kul azmasa
(Atasözü)
