Kur’ân-ı kerîmin, mânâsına uygun ve doğru okunabilmesi için durak ve geçiş yerlerini gösteren işâretler.
Kur’ân-ı kerîmin secâvendleri şunlardır: Cim: Câiz geçmek ondan, hem revâ
Durmak fakat evlâdır sana.
Ze: Câiz onda dahi durdular,
Geçmeyi daha iyi gördüler.
Tı: Mutlaka durmak nişânıdır,
Nerde görsen, orda hemen dur.
Sad: Durmakta ruhsat var dediler,
Nefes almağa izin verdiler.
Mim: Lâzım durmak burada elbet,
Geçmede küfürden korkulur pek.
Lâ: Durulmaz! demektir her yerde,
Durma hiç! alma hem nefes de.
Bu tertible oku, itmâm et
Sevâbın cümleye ihsân et.
(Ahmed İbni Kemâl Paşa)
Secâvendlerden ayn harfi rükû demektir. Hazret-i Ömer’in namaz kıldırırken ayakta okumayı bitirip, rükûa eğildiğini gösterir. Ayn işâreti hep âyetlerin sonunda bulunmaktadır.
Lâ bulunan yerde durulursa evvelki kelime ile birlikte tekrar okunur. (M. Sıddîk Gümüş)
